PODRÓŻ DO AZERBEJDŻANU

Terminy i ceny

Zniżki i dopłaty

Zakwaterowanie

Wyżywienie

śniadanie i kolacja (HBB)

Transport

Cena zawiera

Cena obejmuje:
• przeloty międzynarodowe,
• przejazdy autokarem/mikrobusem, samochodami terenowymi UAZ,
• zakwaterowanie w hotelach 4*/5*, pokoje 2-osob., dopłata do pokoju 1-osob. 4400 PLN,
• śniadania (szwedzki stół), kolacje z regionalną kuchnią,
• degustacje (win, koniaku, wędzonego jesiotra, czarnego kawioru, lokalnych słodyczy oraz kilku rodzajów samogonu),
• biesiada u udińskiej rodziny,
• tradycyjny azerbejdżański stół herbaciany, w tym kilka rodzajów konfitur, ciasto, rodzynki z orzechami,
• występ miejscowego zespołu folklorystycznego,
• pokaz tradycyjnych gier konnych,
• opłatę za bilety wstępu do zwiedzanych obiektów,
• opiekę lokalnego polskojęzycznego pilota-przewodnika w Azerbejdżanie,
• ubezpieczenie Signal Iduna (NW, KL, bagaż).

• Na zwyczajowe napiwki oraz opłatę za fotografowanie i filmowanie należy przeznaczyć ok. 30 EUR.

Cena nie zawiera

• Na 45 dni przed wyjazdem należy złożyć w biurze skan paszportu (strona ze zdjęciem zeskanowana w kolorze w formacie JPG), wypełniony w jęz. angielskim wniosek wizowy do Azerbejdżanu (1 egz.), 1 skan zdjęcia – jak do paszportu (jasne tło, 3,5 cm x 4,5 cm w formacie JPG) oraz uiścić opłatę za wizę 120 PLN i za pośrednictwo wizowe 50 PLN. Paszport powinien być ważny co najmniej pół roku po zakończeniu wycieczki. W paszporcie powinny być min. 2 strony wolne.
• Na zwyczajowe napiwki oraz opłatę za fotografowanie i filmowanie należy przeznaczyć ok. 30 EUR.

INFORMACJE DODATKOWE:

Kuchnia
Kuchnia azerbejdżańska to temat sam w sobie. Kuchnie Kaukazu są jednymi z najbardziej ciekawych i oryginalnych kuchni w świecie. Mimo że wiele potraw jest wspólnych dla całego Kaukazu i dziś często trudno określić, skąd wywodzi się dana potrawa, można się spotkać z tym, że ta sama potrawa może być przyrządzana w odmiennej wersji zależnie od regionu. Z reguły też praktycznie każdy region ma swoje specjalności kulinarne. Właściwie powinno się używać sformułowania – kuchnia Azerbejdżanu, gdyż oprócz kuchni azerbejdżańskiej istnieją też kuchnie narodów zamieszkujących Azerbejdżan – jak Udini, Lezgini czy Tałysze. Dzięki klimatowi i przyrodzie Zakaukazie posiada bogatszą kuchnię niż Północny Kaukaz. Szczodrość przyrody znalazła swoje odzwierciedlenie w kuchni Azerbejdżanu, bardzo urozmaiconej, gdzie wykorzystuje się wiele warzyw, owoców, ziół i przypraw, orzechy, kasztany. Bardzo ważną rolę w kuchni Azerbejdżanu zajmują zioła i różnego rodzaju trawki. Nigdzie w świecie nie używa się ich tyle, ile na Kaukazie. Są one szeroko wykorzystywane w kaukaskich kuchniach, w świeżej postaci służą jako dodatek do posiłków, często potrawy posypywane są świeżą posiekaną zieleniną. Ilość ziół i dzikorosnących trawek używanych w kuchni Azerbejdżanu przewyższa 300 gatunków. Na każdym bazarze znajdują się stoiska je sprzedające. Najdroższym jest tərxun (estragon). Obcokrajowcom chyba najlepiej przypada do gustu reyhan, miejscowa odmiana bazylii o fioletowym kolorze posiadająca piękny zapach i przyjemny smak. Powszechnie używany jest keşniş (kinza) aromatyczna miejscowa odmiana kolendry. To właśnie dodatek ziół i różnych trawek do wielu potraw sprawia, że różnią się one od teoretycznie podobnych dań, występujących w innych krajach, poza Kaukazem. Mięso baranów wypasanych w górach, które jedzą owe zioła i trawki jest doskonałej jakości. W porównaniu z kuchnią sąsiedniej Gruzji, w kuchni Azerbejdżanu używa się mniej ostrych przypraw. Do wielu potraw dodaje się różne zioła. Stałym dodatkiem do posiłków jest talerz göyərti – kilku rodzajów świeżych ziół i różnej zieleniny, podaje się też z reguły świeże pomidory i ogórki. Spożywa się sporo nabiału, wśród którego ważną pozycję zajmuje qatıq – gotowane, a później zakwaszane mleko  o gęstej konsystencji – dość często bywa on podawany w restauracjach przed posiłkiem, razem z przystawkami. Zupy są zwykle esencjonalne i mogą służyć jednocześnie jako pierwsze i drugie danie. Najpopularniejszym mięsem jest baranina, która na terenach górskich jest doskonałej jakości. Często przyrządzany jest też drób – najczęściej kury, choć w regionach górskich równie popularne są gęsi, kaczki, a zwłaszcza indyki. Wśród wielu gatunków ryb, które występują w Azerbejdżanie czołowe miejsce zajmuje królewska ryba, jaką jest jesiotr. Szeroko znany jest miejscowy czarny kawior. W Baku można kupić bez problemu świninę i wyroby ze świniny, sporo restauracji serwuje też dania ze świniny – w azerbejdżańskich restauracjach jest to głównie szaszłyk. Na prowincji świninę spotyka się rzadko. Często można spotkać się z tym, że spożywane jest mięso dzików - tradycyjnie uważano, że świnie żyją w brudnych chlewach karmiąc się odpadkami i ich mięso było przyczyną różnych chorób, natomiast dziki żyją w warunkach naturalnych, a więc znacznie zdrowszych. Najpopularniejszymi warzywami są bakłażany, które często wykorzystuje się w tutejszej kuchni. Znakomite są tutejsze pomidory, wśród których najbardziej smaczne odmiany są uprawiane na półwyspie Abşeron. W odróżnieniu od sąsiedniego Iranu, gdzie w kuchni króluje ryż, w Azerbejdżanie i na całym Kaukazie bardzo popularne są ziemniaki. Wielką, różnorodną gamę przedstawieją występujące w Azerbejdżanie owoce. Specjalnością kraju są rosnące w wielkich ilościach doskonałe granaty, za najlepsze są uważane granaty z rejonu Göyçay. W kuchni wykorzystuje się zarówno jego ziarna jak i sok, który ma właściwości lecznicze. Doskonałym dodatkiem, przede wszystkim do pieczonych i smażonych ryb jest Nar Şərab - rodzaj sosu otrzymywanego z wygotowanego soku granatowego. Często spotykanym drzewem owocowym jest morwa (tut), która występuje w dwóch głównych odmianach: o białych i czarnych owocach. Ziemie Azerbejdżanu przez długie wieki słynęły z wyrobu jedwabiu, a liście morwy służyły do karmienia jedwabników. Z owoców morwy wyrabia się bəkməz (doşab) – wyparowany koncentrat soku, oraz konfitury. Dereń w suszonej postaci jest dodawany do potraw, robi się też z niego konfitury i kompoty. Przetarty dereń z cukrem jest dodatkiem do wyrobów cukierniczych. Do potraw dodawana jest również pigwa, która uszlachetnia ich smak i czyni bardziej ciekawym – szczególnie dobra jest smażona lub pieczona z mięsem albo drobiem. Doskonałe są robione z niej konfitury. Miejscowe pigwy są znacznie większe niż pigwy w Polsce, są też bardziej slodkie i aromatyczne. Brzoskwinie służą przede wszystkim do wyrobu konfitur i kompotów, większe zastosowanie mają morele, które w suszonej postaci są również dodawane do potraw. Owoce tarniny bywają dodawane do marynat. Na Kaukazie dość rzadko można znaleźć słodkie odmiany czarnej śliwy. Najbardziej rozpowszechniona jest alça - śliwa wiśniowa lub ałycza (Prunus cerasifera), kaukaska odmiana śliwy o kwaskowatym smaku. Na bazarach można kupić cienkie płachty, przyrządzone z wysuszonego i sprasowanego gęstego puree śliw alça o nazwie lavaşana, służące jako przyprawa do potraw. Uprawa owoców cytrusowych koncentruje się głównie w płd-wsch. Azerbejdżanie,  w rejonach Masallı, Lənkəran i zwłaszcza Astara. Pisząc o tym, co przyroda podarowała Azerbejdżanowi trzeba wspomnieć też o wodzie. Na Kaukazie znajduje się mnóstwo źródeł doskonałej wody pitnej. Jadąc drogami Azerbejdżanu – zwłaszcza w górach, można zobaczyć, jak przy źródłach zatrzymują się samochody i ich pasażerowie nabierają wodę do butelek do picia, lub nawet do plastykowych kanistrów, żeby wykorzystać ją do zaparzania herbaty. Obok Rosji, Kazachstanu, Turkmenistanu i Iranu kraj posiada dostęp do Morza Kaspijskiego, które jest największym w świecie słonowodnym jeziorem. W Morzu Kaspijskim znajduje się ponad 90% światowego zapasu ryb jesiotrowatych. Ryba ta zawsze była najbardziej ceniona przez smakoszy, zarówno w epoce imperium rzymskiego, jak w czasach średniowiecza. Jesiotr nie ma ości i posiada doskonałe w smaku mięso, nie dające się porównać z żadną inną rybą. Można dyskutować czy jesiotr jest najsmaczniejszą rzeczą w kuchni Azerbejdżanu, ale nie ulega wątpliwości, że uzyskiwany z niego kawior jest jednym z najdroższych produktów. Gatunkiem już rzadkim jest kaspijska odmiana łososia o bardzo dobrym mięsie. Cenioną rybą jest kütüm, który przypomina karpia o bardziej wydłużonym ciele. Kütüm jest najczęściej wykorzystywaną rybą przy przyrządzaniu potrawy balıq ləvəngi. W regionach równinnych, bardziej oddalonych od morza najczęściej spożywaną rybą jest sazan – dzika odmiana karpia. Bardzo smaczna jest miejscowa odmiana pstrąga, który osiąga nieduże rozmiary. Herbata (az. çay) jest w Azerbejdżanie wręcz narodowym napojem, który jest symbolem gościnności i zawsze jest serwowany przy przyjmowaniu gości, przy czym zaparza się ją tylko w czajniczkach, używając wyłącznie herbaty liściastej. Herbata w torebkach serwowana jest tylko w restauracjach zachodniego typu. Światowe statystyki, co prawda podają, że najwięcej herbaty piją Anglicy, ale każdemu, kto spędził dłuższy czas  w Azerbejdżanie, nasuwają się wątpliwości co do ich wiarygodności, bowiem wypija się tu dosłownie morze herbaty. Bezapelacyjnie najlepsza herbata jest przyrządzana w samowarze, który jest powszechnie używany w Azerbejdżanie. Koniecznie trzeba spróbować herbaty z samowaru przyrządzonej w górach, gdzie używa się do tego krystalicznie czystej wody z górskich źródeł. Często herbatę zaparza się z aromatycznymi dodatkami, jak cynamon – darçınlı çay, kardamon -  hilli çay, gülab (ekstrakt z płatków róży, woda różana) – gülablı çay. Doskonalym dodatkiem jest kəklikotu (suszany górski tymianek) - kəklikotulu çay. Tradycyjnie herbaty się nie słodzi (wyjątkiem są śniadania lub słodka herbata podawana w czasie zaręczyn), co jest rzeczą jak najbardziej słuszną, bowiem słodzenie herbaty nie pozwala wydobyć jej smak i aromat – mowa jest oczywiście tylko o herbacie zaparzanej, a nie w torebkach, którą Azerbejdżanie zdecydowanie ignorują, i piją praktycznie tylko, gdy nie ma możliwości zaparzyć herbatę w czajniczku. Herbatę „zagryza się” kostkami cukru – qənd, lub słodyczami, często jako dodatek do herbaty podaje się ləbləbi – rodzynki zmieszane z orzechami. Do herbaty podaje się przede wszystkim konfitury (mürəbbələr), które są wielką specjalnością kuchni Azerbejdżanu. Wybór konfitur fabrycznych jest wielki, a domowych wręcz ogromny, przy czym każdy region ma swoją specjalność. Szczególnie warto spróbować takich konfitur jak:
Qoz mürəbbəsi – konfitury z włoskich orzechów. Przyrządza się je z niedojrzałych jeszcze zielonych orzechów, które zrywa się bardzo wcześnie, kiedy mają jeszcze „mleczną” konsystencję. Na ich przyrządzenie trzeba poświęcić wiele dni, przy czym są bardzo pracochłonne, za to ich smak jest niepowtarzalny.
Əncir mürəbbəsi – konfitury z figi. Są smaczniejsze, kiedy w czasie przyrządzania dodaje się do nich kawałki cytryn.
Gilas mürəbbəsi  – konfitury z czereśni. Najczęściej spotyka się konfitury z białych czereśni – ağ gilas mürəbbəsi, szczególnie dobre są nadziewane orzechami. Aby pobudzić wyobraźnię i receptory smakowe można wymienić jeszcze konfitury z pigwy, moreli, brzoskwiń, płatków róży, kwiatów bzu, fejhoa, owoców morwy, dyni, derenia, pomidorów, winogron, bakłażanów, wiśni, mandarynek, śliwy, arbuzów, jeżyn. Niech nikt jednak czasem nie myśli, że na tym ich lista się kończy... Jest rzeczą niemożliwą przedstawić kuchnię narodów Kaukazu bez szaszłyku, który jest nierozerwalnie związany z tym regionem. Jest to bardzo często serwowana potrawa, zarówno w Azerbejdżanie, jak i na całym Kaukazie. W Azerbejdżanie nie ma restauracji, która by go nie serwowała, jest on też nieodłącznym elementem wszelkich pikników i imprez robionych na przyrodzie.  Nigdzie na Kaukazie nie spotyka się tylu odmian szaszłyków. Najczęściej szaszłyk przyrządza się z baraniny i tu przede wszystkim warto spróbować lülə kabab, z mielonej lub drobno siekanej, przyprawionej baraniny o delikatnym smaku. Szaszłyki robi się też z innych mięs, oraz z warzyw m.in. z kury, indyka, cielęciny, czasem z wieprzowiny lub z dzika, ziemniaków, pomidorów, bakłażanów. Koniecznie należy spróbować balıq kababı - szaszłyk z jesiotra, jedną ze specjalności kuchni Azerbejdżanu. Obowiązkowo należy go spożywać z Nar Şərab, sosem robionym z granatów. Na koniec należy dodać, że omawiając kuchnie Kaukazu jest rzeczą niemożliwą nie wspomnieć o sposobie biesiadowania. Przyjęcie typu zachodniego party są na Kaukazie czymś całkowicie obcym. Dla człowieka Kaukazu nieodzowne jest siedzenie przy wspólnym stole, zbliżające ludzi i stwarzające odpowiednią atmosferę. Wznoszone kaukaskie toasty są nieodłączną częścią kultury Kaukazu tworzącą również jego legendę i koloryt.
Oto niektore znane dania kuchni Azerbejdzanu.
Płow/Plov (az. Aş)
Król azerbejdżańskiego stołu i specjalność kuchni Azerbejdżanu. Jego podstawą jest długoziarnisty ryż, który przyrządza się specjalną techniką – ziarna muszą być miękkie, ale nie mogą się zlepiać, każde musi być oddzielnie. Ryż zaprawia się szafranem, co oprócz wyraźnego polepszenia smaku daje też wspaniały aromat i piękny kolor. Oddzielnie przyrządza się pozostałe składniki, które są dodawane do ryżu. Istnieją dziesiątki różnych odmian płowu  w zależności  od rodzaju dodatków do ryżu, np. səbzi - z zielenią, südlü  – mleczny (na mleku), meyvə – z suszonymi owocami, qiymə – z farszem mięsnym. Bardzo dobra jest wersja, w której specjalizują się mieszkańcy Baku, często nazywana nar qovurma. W tej wersji do ryżu dodaje się smażone oddzielnie mięso z cebulą, kasztany, suszone śliwy z rodzynkami i suszonymi morelami. Jako mięsa używa się głównie baraniny lub mięsa kurzego. Najbardziej efektowny jest natomiast Şah Plovu (Płow Szacha - Królewski Płow), w skład którego wchodzą mięso (kura lub dzikie ptactwo, albo baranina) , kasztany, suszone śliwy i morele, rodzynki. Zawija się go w kilkadziesiąt sztuk cienkiego chleba lavaş, każdy z nich smaruje się masłem i zlepia tworząc formę tortu, po czym się zapieka. Na weselach, po  przyrządzeniu postawiwszy na stół, rozcina się go tak, żeby formą przypominał rozchylony kielich kwiatu. Płow jest daniem bardzo pracochłonnym, na przygotowanie którego trzeba poświęcić praktycznie cały dzień i dlatego bardzo niewiele restauracji zamieszcza go w swoim menu, a i w tym przypadku jest on często tylko na specjalne i wcześniejsze zamówienie.
Dolma
Dolma to odpowiednik polskich gołąbków. Są to faszerowane mięsem  z dodatkiem ryżu, ziół i przypraw liście winorośli, kapusty, pigwy, czy morwy, warzywa jak bakłażany, pomidory, papryka, owoce jak jabłka czy pigwa. Mięsa, którym jest na ogół baranina, jest znacznie więcej niż w polskich gołąbkach, dodaje się natomiast niewiele ryżu. Nazwa dołma pochodzi od czasownika doldurmaq oznaczającego – zapełniać, napełniać, faszerować. Najbardziej popularną odmianą jest yarpaq dolması, robiona głównie z liści winogron (yarpaq oznacza liść). Najważniejszą rolę odgrywa dodanie do mięsa posiekanych ziół, które sprawia, że potrawa ta wyraźnie różni się smakowo od teoretycznie podobnej występującej w Grecji i Turcji. Doskonałe są również faszerowane zupełnie młode liście pigwy. Wśród wielu rodzajów dolmy robionej z liści pierwszeństwo trzeba oddać pip dolması – wyśmienitej dolmie z liści drzewa pip (odmiana buka kaukaskiego), które jest specjalnością miejscowości Basqal. Do polewania dolmy przyrządzanej z liści służy qatıq (gotowane, a później zakwaszane mleko o gęstej konsystencji). Równie popularną odmiana dołmy jest badımcan dolması – dolma z bakłażanów. Znajomym na pierwszy rzut oka daniem wydaje się kələm dolması (gołąbki z liścia kapusty), ale tylko do momentu, kiedy przełkniemy pierwszy kęs. W wersji azerbejdżańskiej gołąbki są mniejsze i jest w nich znacznie więcej mięsa. Ta odmiana dolmy jest doskonała, kiedy do nadzienia dodawane są kasztany, a gołąbki przetyka się plastrami pigwy i zalewa sosem z granatów, lub dodaje ziarna granatu. Inne popularne odmiany dolmy to np. bibər dolması - dolma z papryki i  pomidor dolması – dolma z pomidorów.
Toyuq ləvəngi
Kura (używa się też dzikie ptactwo) nadziewana nadzieniem ze zmielonych orzechów włoskich, cebuli, do których dodawane są kawałki lavaşana (cienkie suszone płachty zrobione z gęstego, wysuszonego i sprasowanego puree kwaskowatych odmian śliwy), a czasem suszony dereń lub rodzynki – bywa, że dwa ostatnie komponenty są stosowane równocześnie. W płd.-wsch. regionie Azerbejdżanu, skąd pochodzi to danie, farsz do ləvəngi jest zwykle bardziej kwaskowaty, niż robiony przez gospodynie w Baku, które robią go nieco słodszym dodając też np. suszone morele. Ləvəngi można przyrządzić w piekarniku, ale znacznie lepsze jest upieczone w specjalnym glinianym piecu təndir, który jest często używany w kuchni Azerbejdżanu.
Balıq ləvəngi
Ryba nadziewana podobnym nadzieniem jak toyuq ləvəngi. Najczęściej używaną rybą do ləvəngi jest kütüm (wyrozub), który wyglądem przypomina karpia, ale o bardziej wydłużonym ciele, cenionego dla smacznego mięsa.
Qutab
Rodzaj naleśników o charakterystycznej formie półksiężyca, robionych z użyciem cienkiego chleba lavaş. Jego odmiany to göyərtı qutabı z zielenią, ət qutabı – z mielonym mięsem, balqabaq qutabı – bardzo dobre qutaby z dynią, gdzie do dyni często są też dodawane ziarna granatu.
Sac
Odmiana dużej patelni z rączkami, kaukaski odpowiednik chińskiego woka. Sac jest jednak mniej głęboki i używany zarówno stroną wklęsłą jak i wypukłą. Zwykle w restauracji, termin sac oznacza smażone razem różne rodzaje mięsa (baranina, kura, cielęcina), warzyw (ziemniaki, bakłażany, pomidory), czasem dodaje się też owoce jak jabłka czy wiśnie, ciemny chleb, grzyby. Wszystko stawiane jest na stół razem z samym sacem, w którym się smażyło, dzięki czemu potrawa dłużej zachowuje ciepło. Bardzo smaczna jest ryba (zwłaszcza jesiotr lub bieługa), smażona na sac, wraz z cebulą i ziarnami granatu.
Buğlama
Baranina lub cielęcina duszona z cebulą, papryką i pomidorami. 
Küftə bozbaş
Zupa, w której znajdują się charakterystyczne wielkie pulpety, robione z mielonej baraniny, z dodatkiem suszonych śliw, ryżu i przypraw oraz groch nohud, ziemniaki, cebula. Zwykle przy podaniu posypuje się ją suszoną miętą. Odmianą tej zupy jest balıq küftəsı, gdzie zamiast mielonej baraniny pulpety robi się z mięsa ryby.
Piti
Rodzaj bardzo sytej i esencjonalnej zupy, przyrządzanej dla każdego oddzielnie w glinianym dzbanuszku. Jej komponentami są: mięso baranie, groch nohud, suszone śliwy, cebula, ziemniaki. Najlepsze piti przyrządzają w Şəki, gdzie dodaje się szafran i kasztany.
Xingal (xəngəl)
Na Kaukazie ta potrawa znana jest w dwóch podstawowych wariantach. W Azerbejdżanie i na północnym Kaukazie to gotowane małe kawałki ciasta, prostokątnej lub romboidalnej formy (coś jakby pocięty na kawałki włoski makaron tagliatelle), do których dodaje się farsz ze smażonego mielonego mięsa, oraz inne dodatki – np. ser, ziarna granatu, orzechy, zioła. Do polewania służy qatıq (gotowane, a później zakwaszane mleko o gęstej konsystencji) z rozdrobnionym czosnkiem. W Gruzji są to gotowane pierogi, z farszem głównie z mielonej baraniny, o charakterystycznej stożkowatej formie noszące nazwę chinkali – w Azerbejdżanie są one nazywane gürcü xingalı.
Düşbərə
Zupa z bardzo małymi pierożkami, przypominającymi ravioli, faszerowanymi mielonym baranim mięsem z przyprawami. Przy podawaniu posypuje się ją suszoną miętą lub posiekaną świeżą zielenią i dodaje się ocet winny z rozdrobnionym czosnkiem. Kunszt gospodyni ocenia się na podstawie tego, jak małe pierożki zrobiła – w Baku uważa się, że dobra gospodyni powinna zrobić pierożki na tyle małe, żeby na stołowej łyżce zmieściło się ich 20 sztuk.
Dovğа
Rodzaj chłodnika. Zupa gotowana na qatıq (gotowane, a później zakwaszane mleko o gęstej konsystencji), zmieszanym ze śmietaną, mąką, jajkiem czasem też z ryżem, z dodatkiem kilku rodzajów drobno posiekanej zieleni jak kolendra, koperek, mięta, seler, szpinak. Do dovği często dodaje się też groch nohud. Dovğę podaje się ochłodzoną, najbardziej chętnie je się ją wczasie upalnego lata. W wersji mięsnej (ətli dovğa) do dovği dodaje się przyrządzane oddzielnie małe pulpeciki z mielonego mięsa
Кüкü
Rodzaj doskonałego omletu z kilkoma rodzajami ziół. Czasem można też spotkać kükü z dodatkiem ryby (balıq küküsü), lub orzechów (qoz küküsü).
Çığırtma
Usmażone kawałki warzyw, grzybów, mięsa zalane jajkami i zapiekane, np. göy lobya çığırtması - z zieloną fasolą lobya, göbələk çığırtması - z grzybami, badimcan çığırtması - z bakłażanów, toyuq çığırtması – z kurą (ta odmiana jest doskonała, gdy dodawne są kasztany i sok cytrynowy).
Słodycze – Şirniyyat
W porównaniu z innymi regionami Kaukazu w Azerbejdżanie jest zdecydowanie większe upodobanie do słodyczy. Używa się nawet rosyjskiego określenia сладкий стол (sładkij stół - słodki stół), którego azerbejdżańskim odpowiednikiem jest çay süfrəsi, kiedy (najczęściej po zakończeniu głównego posiłku) na stół stawia się dla gości ciasta, desery, słodycze, konfitury, na ogół razem ze świeżymi owocami. Towarzyszy im zawsze herbata. W Azerbejdżanie rozpowszechniły się też europejskie słodycze i wypieki – zdecydowanie największy wybór pod tym względem jest w Baku. Jeden z fotoreportaży o Azerbejdżanie nosi znamienny tytuł - "Сладкая страна" (Słodki kraj).
Paxlava
Bardzo popularne ciasto, obowiązkowo przyrządzane na święto Novruz. Robione jest z ciasta francuskiego i posiada wiele warstw. Każda warstwa ciasta przekładana jest mielonymi orzechami, lub migdałami, zmieszanymi z cukrem i różnymi przyprawami. W sumie są do niej podobne turecka i grecka baklava, ale w porównaniu z większością odmian azerbejdżańskiej paxlavy są one bardzo słodkie i wręcz ociekające syropem. Najlepszą odmianą paxlavy jest paxlava bakińska – Bakı paxlavası.
Şəkərbura
Charakterystyczne ciasteczka w kształcie półksiężyca, z nadzieniem ze zmielonych orzechów, lub migdałów, zmieszanych z cukrem i przyprawami. Podobnie jak paxlava obowiązkowo robiona na święto Novruz.
Bamiyə
Specjalność miasta Şəki, podłużne „pałeczki” w smaku przypominające pączki o miękkimi delikatnym cieście. Świeże są bardzo dobre do herbaty na śniadanie.
Badamlı borucuq
Rodzaj małych ruletów z nadzieniem z utartych migdałów, zmieszanych z cukrem i przyprawami.                        
Qozlu borucuq
Rodzaj małych ruletów podobnych do badamlı borucuq, z tą różnicą, że zamiast migdałów w nadzieniu są utarte orzechy.

Klimat

Mimo stosunkowo niedużej powierzchni, Azerbejdżan posiada 9 stref klimatycznych. Na równinach latem upały i suchość, ciepła z mżącymi deszczami jesień, nie bardzo chłodna i wilgotna zima, dość nierówna, ze zmianami ociepleń i ochłodzeń wczesna wiosna. W górach wielopiętrowe strefy, aż do wiecznych śniegów i lodów, oraz silne kontrasty między słonecznymi i cienistymi, nawietrznymi i podwietrznymi skłonami. Tak w skrócie można opisać cechy klimatu Azerbejdżanu. Ogólnie można powiedzieć, że jest on bliski podzwrotnikowemu. Lato jest najdłużej trwającym sezonem w Azerbejdżanie. Zaczyna się w końcu maja i trwa do końca września. Dopiero w październiku na równinach i na półwyspie Abşeron wstępuje w swoje prawa jesień – zmniejsza się upał, spada trochę deszczów. Oprócz wyższych partii gór, zima jest raczej łagodna, najbardziej chłodnymi miesiącami są styczeń i luty. Już w początku marca zaczyna się wiosna, która dociera do górskich regionów w kwietniu, a do najwyżej położonych terenów górskich w maju. Masyw Wielkiego Kaukazu jest naturalną przegrodą przenikania chłodnych mas powietrza z północy, a Mały Kaukaz odgradza od gorącego tropikalnego z południa. Warunki te stwarzają swoisty ciepły i łagodny klimat. Najwyższa średnia roczna temperatura występuje na nizinie rozciągającej się między rzekami Kura i Araks oraz nizinie wokół Lənkəran, gdzie przewyższa ona + 14°C, średnia temperatura stycznia na równinach jest plusowa. W górach średnia roczna temperatura obniża się ze zwiększeniem wysokości – na wysokości 2000 m pada do +4 +6°C, wyżej 3000 m opada poniżej 0°C. W najbardziej gorących miesiącach, lipcu i sierpniu średnia temperatura na nizinie między rzekami Kura i Araks, na półwyspie Abşeron i w przedgórzach regionu Naxçıvan wynosi +25+27°C, czasem jednak upał osiąga +42+43°C. Już jednak w 100-150 km od Baku, na wysokości 2000 m średnia temperatura lipca wynosi około 15°C, a wyżej 3000 m waha się od +3°C do +9°C. Opady rozkładają się nierównomiernie. Największa ilość opadów wypada w południowej części niziny wokół Lənkəran – ponad 1800 mm w ciągu roku. Większa część równiny między rzekami Kura i Araks, równinna część regionu Naxçıvan i  Abşeron otrzymują 200-300 mm w ciągu roku, równiny przedgórzy 300-400 mm, przedgórza 400-600 mm, Mały Kaukaz – 600-900 mm, zachodnia część płd. skłonów Wielkiego Kaukazu 800-1400 mm. Stała pokrywa śnieżna  w zimie zalega tylko od wysokości 1400-1500 m (w Naxçıvan od 900-1000 m), a długość jej zalegania dochodzi do 50-100 dni w ciągu roku.
W najwyższych partiach gór śnieg leży około pół roku, a czasem i dłużej. W wyższych partiach gór należy mieć zawsze ze sobą ciepłą odzież, gdyż nawet w środku lata noce mogą być tam chłodne.

Zdrowie

Nie ma obowiązkowych szczepień. W Azerbejdżanie nie ma w zasadzie zagrożeń dla zdrowia. Jedynie na stepowych terenach, w przygranicznej strefie z Iranem, bardzo rzadko zdarzają się przypadki zachorowań na malarię. Góry mają bardzo zdrowy klimat, ich mieszkańcy słyną z długowieczności. Na równinach nie należy pić nieprzegotowanej wody, bez obaw natomiast można pić wodę w górach z górskich źródeł. Nie należy zbyt długo przebywać latem na plaży, bowiem słońce operuje bardzo silnie. Sytuacja w publicznej służbie zdrowia w  porównaniu z latami 90tymi, ulega poprawie. Szpitale stopniowo są remontowane oraz buduje się nowe, lecz dzieje się tak głównie w Baku i większych miastach.

Obyczaje i tradycje

Azerbejdżan jest krajem, który cechuje liberalna interpretacja islamu. Bardzo rzadko spotyka się kobiety z głowami zasłoniętymi chustami, a i takowe są na ogół z Iranu, Turcji czy krajów arabskich. Przyjęte jest nosić długie spodnie sięgające łydek zwłaszcza na prowincji - nie dotyczy to plaży, które są wspólne dla mężczyzn i kobiet. Co prawda, w nadmorskich miejscowościach wypoczynkowych, jak Nabran czy Zaqulba latem zaczyna się spotykać ludzi w szortach, ale nie jest to jeszcze zjawisko masowe. Na prowincji nie jest również przyjęte, żeby kobiety chodziły w mini, chociaż w Baku można zobaczyć tak ubrane dziewczyny. Nie ma natomiast żadnych kanonów, co do odziewania górnej części ciała – w lecie i kobiety i mężczyźni powszechnie noszą krótki rękaw. Przy wejściu do meczetu - obcokrajowcy są wpuszczani bez problemów – należy zdjąć obuwie, a kobiety powinny założyć chustę na głowę. Umieszczanie przez mężczyzn kolczyków w uchu, jest w Azerbejdżanie i w ogóle na Kaukazie zdecydowanie mało popularne. Powszechne jest ustępowanie miejsca kobietom i ludziom starszym w poczekalniach, autobusach, marszrutkach czy innych miejscach. Jeśli nastąpi się komuś np. w autobusie na nogę, miejscowy savoir vivre nakazuje chwycić poszkodowaną osobę za rękę i powiedzieć bağışlayın – przepraszam. W wypadku zwracania się do obcych osób, zwłaszcza starszych nie wypada zwracać się na Ty, np. zwrot Necəsən – Jak się masz, używa się do osób blisko znanych, z którymi jest się na Ty, natomiast do innych osób używa się zwrotu Necəsiz – Jak się Pan(i) miewa. Określeniem będącym wysoką pochwałą jest Kişisən – prawdziwy mężczyzna, o mężczyźnie, który może się wykazać odwagą, pomoże w potrzebie, dotrzymuje słowa. W każdym z języków Kaukazu istnieje termin oznaczający prawdziwego mężczyznę – ogólnokaukaskim takim terminem jest Dżygit - na Kaukazie to określenie i symbol prawdziwego mężczyzny, który może się wykazać odwagą i zręcznością. Zdecydowanie nie przeklina się przy kobietach i dzieciach. Zwłaszcza najmłodsze pokolenie Polaków z reguły nie zdaje sobie sprawy, że większość polskich przekleństw jest praktycznie identyczna z rosyjskimi, a język rosyjski jest jednoznacznie najbardziej znanym językiem obcym w Azerbejdżanie. Bywa, że używanie przekleństw spotyka się z reakcją, przede wszystkim ze strony kobiet i stanowczym zwróceniem uwagi.

Zakupy

http://www.youtube.com/watch?v=mmFwwtEFrIc

http://www.youtube.com/watch?v=GQ0wYcuazYE

Wyroby rzemiosła.
W porównaniu z zachodnim Kaukazem na wschodnim (Azerbejdżan, Dagestan) są znacznie bardziej rozwinięte rzemiosła artystyczne. Przy czym często są to wyroby z tzw. wyższej półki. Wyroby rzemiosła są najczęściej kupowane przez turystów w czasie pobytu w Azerbejdżanie.

Ręcznie tkane dywany
Ręcznie tkane dywany są najsłynniejszym wyrobem rzemiosła Azerbejdżanu. Tkanie dywanów ma tu bardzo starą tradycję. Dywany wyrabiane na terenie Azerbejdżanu cieszyły się ogromnym powodzeniem w Europie, gdzie były one przedmiotem luksusowym i podkreślały status majątkowy ich posiadacza. Przedstawiali je na swoich obrazach malarze europejscy. Do wyrobu dywanów używa się przede wszystkim wełny owczej i naturalnego jedwabiu. Do barwienia przędzy używano od najdawniejszych czasów barwników naturalnych. Odznaczają się one pięknymi barwami, a wiele z nich wykazuje bardzo wysoką trwałość na działanie światła, czego dowodem są np. stare dywany, których barwa przetrwała wiele wieków, nie ulegając zniszczeniu. Według techniki wykonania azerbejdżańskie dywany wykonane z wełny dzielą się na dwie kategorie. Pierwsza to dywany ze strzyżoną wełną na dywanie (dywany „z włosem”) -  xovlu xalçalar, gdzie węzły zaplata się na osnowę i tworzą one miękką, włosistą powierzchnię dywanu. Do ich wykonania stosuje się 2 techniki tkania. Druga kategoria to dywany gładkie „bez włosia” -  xovsuz xalçalar, przypominające gobeliny, w których nici wątku i osnowy przeplata się na rożne sposoby. W tej kategorii stosuje się 7 technik tkania. Do drugiej kategorii należą takie rodzaje jak palas, cecim, şəddə, rug, zili, kilim, vərni, sumax. Z dawnych czasów były też szeroko rozpowszechnione takie wyroby robione tą techniką jak xurcun – końskie juki, məfrəs – rodzaj kufra-skrzyni, çul – końska derka. W połowie lat 90tych pojawiła się moda na dywany portretowe. Stanowią one wyjątkowo efektowny prezent i w ostatnich latach wielu przywódców państw i głów panujących, odwiedzających Azerbejdżan otrzymało w darze dywan ze swoim portretem. Dla wykonania takiego dywanu potrzebne jest duże zdjęcie dobrej jakości. Przenosi się je na papier milimetrowy, odtwarzając z niego na dywanie szczegóły twarzy. Czas tkania takiego dywanu wynosi średnio 3-4 miesiące. Cena dywanu zależy od ilości węzęłków na centymetr kwadratowy, ilości użytych barwników, na ile skomplikowany jest jego ornament, ile czasu poświęcono na wykonanie dywanu. Malutkie najtańsze dywaniki można już kupić za 10-20 EUR, najdroższe mogą kosztować tyle ile dobry samochód. Ważną rolę odgrywa wiek dywanu – im starszy tym droższy. Wielkość dywanu nie jest czynnikiem decydującym – dywan 1,5×2,5 m może kosztować np. 300 EUR, a dywanik 1×1 m 1000 EUR. Wielu turystów powstrzymuje się przed kupnem dywanu z obawy, że zajmie on zbyt wiele miejsca i nie zmieści  się w bagażu. Tymczasem ręcznie tkany dywan można złożyć w niedużą  kostkę i w takiej postaci bez większych problemów zmieści się on w walizce. Z Azerbejdżanu zabronione jest wywożenie dywanów wykonanych przed 1960 r. Obecnie każdy sklep dywanowy w Baku wystawia certyfikat zakupu. Jeśli kupujemy dywan gdzieś na prowincji, u osoby prywatnej, gdzie nie ma rzecz jasna mowy o rachunku czy certyfikacie, należy przynieść ten dywan, dla dokonania ekspertyzy i otrzymania certyfikatu na wywóz, do znajdującego się w Baku, w İçərişəhər salonu wystawowego Muzeum Dywanów. Certyfikat nie jest potrzebny gdy wielkość dywanu nie przekracza 1 m².

Ręcznie kute wyroby miedziane

Produkcja wyrobów miedzianych w Azerbejdżanie ma długą tradycję. Odznaczały się one dużą różnorodnością form i bogactwem ornamentów, które złożone były z figur geometrycznych i włączały motywy roślinne, wizerunki ptaków, ludzi, zwierząt, słońca, księżyca. Na większości wykonanych dawniej wyrobów znajduje się nazwisko wykonującego go rzemieślnika, datę wykonania, czasem imię posiadacza. Różne napisy na wyrobach grawerowano zwykle pismem arabskim. Wyroby miedziane wytwarzane na terenie Azerbejdżanu dzieliły się na naczynia, które cieszyły się największym wzięciem – do wody, do przygotowania potraw, naczynia stołowe, oraz przedmioty codziennego użytku – jak lampy i przybory służące w łaźni. Znanych jest ponad 80 rodzajów różnych wyrobów miedzianych. Najbardziej znanym na Kaukazie ośrodkiem produkcji wyrobów miedzianych był Lahıc, gdzie dawniej znajdowało się około 200 pracowni. Dziś Lahıc jest wciąż najlepszym miejscem do zakupu tych wyrobów.

Jedwabne kobiece chusty kəlağayı
Jednym z elementów tradycyjnego kobiecego stroju w Azerbejdżanie są jedwabne chusty kəlağayı. Ornament wzorów na tych chustach był rożny w poszczególnych regionach Azerbejdżanu. W ornamentach współczesnych kəlağayı z reguły znajduje się symbol buta, przypominający płomyk ognia lub kroplę wody. W Azerbejdżanie z wyrobu chust Kəlağayı słynie miasto Şəki i przede wszystkim miejscowość Basqal, położona kilkadziesiąt kilometrów na zachód od Şamaxı. Kəlağayı wyrabiane w Basqal wyróżniają się bardziej bogatym ornamentem. Ich rozmiar jest tez z reguły znacznie większy niż chust wyrabianych w innych miejscach. Wytwarzane są one metoda batiku - technika polegająca na kolejnym nakładaniu wosku i kąpieli tkaniny w barwniku, który farbuje jedynie miejsca niepokryte warstwą wosku. Wzory na tkaninie nanosi się przy pomocy specjalnych "pieczęci" qəlib (niektóre z nich pochodzą jeszcze z XVII w.). Większość symboli i elementów ornamentu ma mitologiczne korzenie. Najczęściej nanoszony jest symbol buta. W Basqal do wyrobu Kəlağayı używa się barwników naturalnych jak łupiny cebuli i przede wszystkim drewno i kora niektórych miejscowych drzew.

Hafty
Wyszywanie było niegdyś jednym z najbardziej rozpowszechnionych rzemiosł artystycznych Azerbejdżanu. Dawniej w domach powszechnie używanymi przedmiotami były wyszywane firany, obrusy, kapy na łóżka, poszewki na poduszki. Noszono wyszywaną odzież i obuwie, zdobiono rzędy końskie. Hafty odznaczały się bogactwem i różnorodnością motywów ornamentu. Materiałami służącymi jako podkład do wyszywania w XIX - początku XX w. były przede wszystkim różne gatunki jedwabiu i aksamit. Dla naniesienia wzoru używano głównie jedwabnych, srebrnych i złotych nici, czasem tez wełnianych. W najlepszych pracach spotyka się kombinacje jedwabnych nici ze złotymi elementami, perłami i różnokolorowymi paciorkami. Dla barwienia nici używano naturalnych, roślinnych  barwników. Ulubionymi roślinnymi motywami w wyszywaniu są kwiaty, a także kłosy i liście różnych form. Wśród haftów wyszywanych kolorowymi jedwabnymi nićmi najbardziej rozpowszechnione było wyszywanie na tamborku (təkəlduz). W XIX w. głównym ośrodkiem tego typu wyszywania było miasto Şəki. Podkładem dla wyszywania był cienki miejscowy lub sprowadzany aksamit i sukno czerwonego, czarnego i ciemnoniebieskiego koloru. Złożony i bogaty ornament wyszywano jedwabnymi nićmi na ciemnym tle. Na tkaninie najpierw rysowano wzory, a potem zapełniano ornamentem jego wnętrze. Zdobione haftami przedmioty cieszyły się wielkim wzięciem w wielu krajach, a podróżnicy przebywający na terenie Azerbejdżanu pisali o dużym wrażeniu, jakie wywarły na nich te wyroby. Znany francuski pisarz Aleksander Dumas (ojciec), który przebywał w XIX w. w Azerbejdżanie otrzymał w podarunku od poetki Natavan (az. Xurşidbanu Natəvan) wyszyty przez nią paciorkami futerał dla flakonu, który obecnie znajduje się w poświęconym jemu muzeum w Paryżu. Będąc w 1858 r. w Şəki Aleksander Dumas zanotował: “Kupiłem tutaj dwa wyszywane siodła za 24 ruble. We Francji nie można ich kupić nawet za 200 franków. Wyrażając się dokładniej u nas nie można je kupić za żadne pieniądze”. Obecnie tradycje wyszywania artystycznego w Azerbejdżanie podtrzymywane są przede wszystkim dzięki artystom haftu z Şəki i w tym mieście  najłatwiej można kupić te wyroby. 

Złota i srebrna biżuteria.
Azerbejdżan posiada bardzo bogate tradycje ręcznie wykonywanej złotej i srebrnej biżuterii. Z pewnością przyczyniło się do tego wielkie zamiłowanie kobiet Azerbejdżanu do biżuterii. Wyroby jubilerskie były przekazywane z pokolenia na pokolenie, (jako spadek). Każda rodzina posiadała znaczną ilość biżuterii - zależnie od statusu społecznego złotej lub srebrnej. Najdroższe, głównie złote ozdoby, były typowe przede wszystkim dla kobiet mieszkających w miastach, gdzie nieodzownym i ozdobami były kolczyki, pierścionki, bransolety, naszyjniki. Ozdabiano też kobiecą odzież. Stosowane są różne techniki wykonania biżuterii. Szczególnym bogactwem i różnorodnością odznaczają się wyroby robione techniką filigran polegająca na zdobieniu lub wykonywaniu całego przedmiotu z cienkich drucików ułożonych w ażurową siatkę. Często stosowana jest też technika niello. Jest to metoda zdobienia przedmiotów metalowych, gdzie wzór wyryty w metalu wypełnia się pastą złożoną  z siarczków srebra, miedzi i ołowiu, a następnie poddaje polerowaniu w celu uzyskania granatowego, czarnego lub szafirowo - czarnego rysunku, kontrastującego z tłem. Technika ta jest znana od starożytności, popularna była zwłaszcza w średniowieczu. Szczególnie jednak cenione są cieszące się wielką sławą na całym Kaukazie, wyroby z miejscowości Kubaczi, w południowym Dagestanie, który historycznie był silnie związany z Azerbejdżanem. Wielka ilość sklepów z wyrobami jubilerskimi znajduje się w Baku.  Zdecydowanie największy wybór jest w MUM (Mərkəzi Univermaq - Centralny Dom Towarowy), gdzie jedno z pięter jest specjalnie przeznaczone dla stoisk  jubilerskich. W MUM można kupić wyroby azerbejdżańskie oraz biżuterię sprowadzaną z różnych krajów, zwłaszcza z kamieniami szlachetnymi – brylanty, perły naturalne, szmaragdy.  W Baku można również  kupić  szeroko znane srebrne wyroby z dagestańskiego Kubaczi.

Czarny kawior
Kawior to jajeczka wydobywane z brzucha jesiotra i posolone do smaku. W zasadzie kawior można uzyskać też z innych gatunków ryb np. z łososia, ale żaden nie zdobył takiej popularności i tak wielkiego prestiżu, jak kawior z jesiotra. Azerbejdżański kawior jest bardzo ceniony i już od XIX w. ma swoją markę. Szczególnie ceniony i najdroższy jest kawior z bieługi, który posiada największe ziarna i delikatny smak. Populacja ryb jesiotrowych niestety na razie ciągle się zmniejsza, co pociąga za sobą systematyczny wzrost cen kawioru. W czasach sowieckich kawior był bardzo tani. Z rozpadem Związku Radzieckiego i upadkiem komunizmu od początku lat 90tych jego cena zaczęła stale rosnąć. W dniu dzisiejszym stał się on towarem luksusowym, choć w  Azerbejdżanie jego cena jest kilkakrotnie niższa niż na Zachodzie. Kawior kupowany na bazarach jest tańszy niż w sklepach.

Wędzony jesiotr
Wędzone mięso jesiotra, jak i innych gatunków ryb jesiotrowych – bieługa, sjewriuga (siewriuga), jest doskonałe w smaku, nie dające się porównać z żadną inną rybą. Jego cena jest znacznie  niższa niż cena czarnego kawioru.

Herbata
Mimo że w Polsce herbata na Kaukazie powszechnie kojarzona jest z Gruzją, co utrwaliła piosenka Filipinek o herbacianych polach Batumi, to Azerbejdżan jest absolutnie najbardziej herbacianym krajem na Kaukazie. Najlepsze gatunki azerbejdżańskiej herbaty mają bardzo przyjemny aromat i delikatny smak.

Alkohol
Jednym z nieodzownych atrybutów, przywożonych przez turystów z Azerbejdżanu jest butelka dobrego alkoholu. Zacznijmy od wina (az. şərab, çaxır), albowiem mało kto wie, że właśnie z Zakaukazia uprawa winorośli rozprzestrzeniła się po świecie. Tutaj też najwcześniej w historii zaczęto wyrabiać wino. Absolutnie unikalnym w świecie krajem, jeśli chodzi o kulturę wina, jest sąsiednia Gruzja, gdzie wino pełni rolę super kultową. W Azerbejdżanie, gdzie istnieją wyjątkowo sprzyjające warunki do uprawy winorośli, winiarstwo w ostatnich latach rozwija się bardzo dynamicznie. Jedną z najbardziej znanych firm winiarskich Azerbejdżanu jest „Gəncə – Şərab 2”. Z ich win godne polecenia są zwłaszcza Cabernet Sauvignon – czerwone wytrawne wino i Yeddi Gözəl - doskonałe półwytrawne czerwone wino z nutkami półsłodkiego o bukiecie z delikatnym aromatem, ciemnym głębokim kolorze, pełnym zbalansowanym smaku. Godne polecenia są też wina Savalan winiarskiej firmy Aspi Winery, która posiada obszerne winnice położone w malowniczej dolinie Savalan. Doskonałe wina tej firmy mają już swoją marką i  cieszą się dużym uznaniem. Bardzo dobrym prezentem jest też azerbejdżański koniak. Produkowane na terenie byłego Związku Radzieckiego gatunki brandy są do tej pory powszechnie nazywane koniakiem (az. Konyak , ros. Коньяк) , choć jest to oczywiście nazwa zastrzeżona. Od przełomu wieku jakość azerbejdżańskiego brandy stale i wyraźnie progresuje. Najdroższe i najlepsze są gatunki brandy produkowane przez firmę Tovuz – Baltiya, sprzedawane w ładnych butelkach.  W Baku znajduje się  firmowy sklep tej formy. Z tańszych gatunków można polecić np. Bakı firmy Şəmkir Şərab-2. Wódka (az. araq)a jest alkoholem najczęściej pitym w Azerbejdżanie. Cenowo jest ona tańsza, niż w Polsce, i z reguły, nie licząc najlepszych polskich gatunków jest lepsza – ma znacznie bardziej miękki smak.  W Baku asortyment sprzedawanej miejscowej i  importowanej wódki jest wielki. Różnorodność form butelek jest ogromna. Warto kupić przede wszystkim wódki z owoców niespotykane w Polsce. Polecenia godne są bardzo dobre wódki firmy Drujba z Zaqatala – Tutovka  robiona z owoców morwy i zwłaszcza Kizilovka robiona  z derenia. Doskonala jest wódka z pigwy - Həyva, firmy Tovuz-Baltiya.

Galerie handlowe
W Baku otwierane są coraz nowe galerie handlowe. Z reguły są to kompleksy handlowo-rozrywkowe, gdzie znajdują się restauracje, bary, kawiarnie, kino, bowling, miejsce zabaw dla dzieci itd. Najbardziej popularny jest Park Bulvar znajdujący się na nadmorskim bulwarze. Dużym obiektem jest 28 Mall, dogodnie położony w samym centrum miasta, przy dworcu kolejowym. Największym jest Azure Shopping Center.