MAJÓWKA 2014 W CHINACH

Granica

Obywatele RP udający się do Chin muszą mieć ważną wizę pobytową lub tranzytową. Paszport powinien być ważny co najmniej 6 miesięcy po terminie upływu ważności chińskiej wizy. Przed przekroczeniem granicy cudzoziemiec wypełnia deklarację zdrowotną. Wwożąc do Chin środki płatnicze w kwocie powyżej równowartości 5000 USD, cudzoziemcy zobowiązani są do złożenia stosownej deklaracji celnej, na której podstawie przy wyjeździe przeprowadzana jest kontrola i odprawa dewiz wywożonych. W deklaracji celnej wyjazdowej cudzoziemiec ma obowiązek podać wszystkie wartościowe przedmioty, które posiada przy sobie (np. kamerę wideo, aparat fotograficzny, odbiornik radiowy, cenną biżuterię itp.). Rzadko zdarza się, aby służby celne kontrolowały te deklaracje na lotniskach. Nie wolno wwozić m.in. waluty chińskiej, publikacji uznawanych przez prawo chińskie za szkodliwe (w tym pornografii i wydawnictw krytykujących władze i ustrój ChRL oraz materiałów propagujących działanie zakazanych w Chinach sekt, np. Falun-gong). Zabroniony jest także przywóz do Chin przetworów mięsnych, mlecznych, nasion, żywych roślin itp. Nierespektowanie tych przepisów karane jest konfiskatą żywności przy przekraczaniu granicy. Bez certyfikatu zakupu nie wolno wywozić dzieł sztuki, rzadkich wydawnictw, wyrobów z kamieni szlachetnych. Wywóz zakupionych w Chinach dóbr powszechnego użytku, w tym sprzętu elektronicznego, jest traktowany bardzo liberalnie.

Kuchnia

Istnieją cztery wielkie kuchnie Chin. Na północy występują wpływy mongolskie, np. przyrządzany w miedzianym naczyniu hot-pot. Kuchnią północną jest też kuchnia pekińska. W pekińskich restauracjach serwowane są potrawy ze wszystkich części Chin. Najczęściej je się kaczkę, kurczaka i wieprzowinę z warzywami, sałatą pekińską, kapustą oraz grzybami - wszystko słabo przyprawione. Znana na całym świecie kaczka po pekińsku - to przykład kuchni północnej na wyjątkowe okazje. Jarzyny przysmaża się na patelni wok. Jako przyprawy używa się soji i octu. Z leżącego na południu Kantonu pochodzą krokieciki sajgonki i smak słodko-kwaśny. Kuchnia z zachodu, np. z prowincji Seczuan, oraz jej potrawy mięsne i rybne są zazwyczaj ostro przyprawione: chili, pieprz seczuański, imbir i czosnek oraz olej to typowe przyprawy. Na śniadanie Chińczyk pije zieloną herbatę oraz je zupę z białym pieczywem. Kultura jedzenia różni się od europejskiej; w restauracji często rzuca się kości i ości prosto na stół. Jedzący palą i robią dużo hałasu. Do jedzenia używa się pałeczek, ale można poprosić o widelec. Zamawia się różne potrawy pomnożone przez ilość osób przy stoliku (np. 3-4 rodzaje dla dwóch osób). Potrawy stawia się na półmiskach lub obrotowych nadstawkach na środku stołu, skąd każdy dobiera sobie na swój talerz. Ryż zamawia się osobno, przeważnie jest podawany na końcu. Na przystawkę podaje się warzywa i sałatki, a po ich zjedzeniu jednocześnie wszystkie zamówione potrawy. Na północy Chin zupę je się na końcu, a w Kantonie – na początku. Na deser je się zwykle owoce. Jako napoje najpopularniejsza jest herbata jaśminowa. Miejscowe piwa są słabe np. Beijing Beer, Yanjing Beer ja Tsing Tao. Najbardziej cenione są wina Dynasty, Great Wall, Qingdao Chardonnay i Riesling. Zagraniczne napoje są drogie.

Zakupy

W Pekinie znajdują się dziesiątki galerii handlowych, bazarów, sklepów z markowymi produktami. Można w nich kupić tzw. końcówki serii, czyli odzież, obuwie, sprzęt elektroniczny światowych firm, wykonane w chińskich fabrykach. Coraz trudniej jest sprzedać turystom jawne podróbki. Wśród godnych polecenia towarów, których poszukują turyści znajdują się ubrania z jedwabiu, kaszmiru, produkty naturalne (zioła i leki homeopatyczne), balsam tygrysi, sprzęt gospodarstwa domowego, porcelana, przedmioty ozdobne z jadeitu i emalii, antyki, perły, kaligrafia, obrazy i… dodatkowe walizki. Z Chin nie można wywozić przedmiotów starszych niż 200 lat, ani dzieł sztuki droższych niż 10 tysięcy yuanów. Na wszelki wypadek warto zachować paragon zakupu. Ceny są przeważnie dużo niższe niż w Polsce. Wyjątkiem są sklepiki w hotelach goszczących zagranicznych turystów i specjalnych „turystycznych” sklepach z pamiątkami. Do obowiązkowego rytuału należy targowanie się – najlepiej zaproponować cenę przynajmniej o 2/3 niższą. W domach towarowych i sklepach państwowych ceny nie są do negocjacji. Sklepy są czynne z reguły w godzinach 9-20, czasem do 21.

Zdrowie

Nie są wymagane obowiązkowe szczepienia. Zdarzają się zachorowania na żółtaczkę pokarmową typu A - zalecane jest szczepienie profilaktyczne. Przed spożyciem posiłku należy zawsze dokładnie umyć ręce. Nie jest wskazane picie nieprzegotowanej wody z kranu; należy wyłącznie spożywać wodę butelkowaną - nawet do mycia zębów. Zaleca się picie wody z butelek z fabrycznym zamknięciem. Chińczycy powszechnie popijają przez cały dzień zieloną herbatę do posiłków. Warto ich naśladować. Ze względów praktycznych wskazane jest zaopatrzenie się przed przyjazdem do Chin w podstawowe leki krajowe, gdyż popularne jest tutaj leczenie specyfikami medycyny chińskiej, niemającymi odpowiedników w polskiej farmakologii. W chińskich aptekach trudno jest zakupić zagraniczne leki. W większych miastach znajdują się dobrze wyposażone przychodnie przeznaczone dla cudzoziemców, gdzie lekarze mówią po angielsku. Można w nich zrealizować zagraniczne recepty. W zwyczajnych aptekach sprzedających głównie leki ziołowe, można dostać proste leki na kaszel czy przeciwgorączkowe. Opieka medyczna - poza rejonami głębokiego interioru nie stanowi problemu. W wielkich miastach działają szpitale wszystkich specjalności, wyposażone w najnowocześniejszą aparaturę medyczną. Opłata za wizytę u lekarza wynosi od 20 do 100 USD. Cena za dobę pobytu cudzoziemca w szpitalu wynosi od 60 do 200 USD i nie obejmuje kosztów usług medycznych, badań ani leków, za które płaci się dodatkowo. W największych miastach Chin, w zagranicznych klinikach, poziom świadczonych usług medycznych i stomatologicznych stoi na najwyższym światowym poziomie, co wiąże się z niezwykle wysokimi kosztami (wizyta lekarska od 90 USD wzwyż).

Zwyczaje

Chińczycy z północy są spokojni, opanowani, trudniejsi w kontakcie. Jeśli podczas rozmowy z Chińczykiem coś nas rozzłości, nie wolno tego okazywać; należy zachować spokój, w przeciwnym razie może to być źle odczytane. Ogólnie są to ludzie sympatyczni i uśmiechnięci, dążący do nawiązania kontaktu, nie przeszkadza im nawet brak wspólnego języka. Chińczycy zachowują się często dość głośno, popychanie w tłumie i plucie na ulicę jest powszechne (chociaż ostatnio władze walczą z tym odruchem). Kolejki są raczej zjawiskiem nieznanym i do celu dostaje się ten, kto ma silniejsze łokcie i głośniej się zachowuje. W klasztorach buddyjskich, świątyniach taoistycznych i meczetach islamskich należy zachowywać się z szacunkiem właściwym miejscom religijnym i respektować obowiązujące tam zalecenia, np. nie fotografować wnętrz zwiedzanych obiektów. Robienie zdjęć jest dozwolone, z wyjątkiem niektórych zabytków, lotnisk, obiektów rządowych, wojskowych, mostów. Robiąc zdjęcia ludzi z bliska, należy poprosić o zgodę. Znajomość języka angielskiego poza hotelami nie jest częsta. Spokojne zachowanie i język gestów pomagają, gdy brak wspólnego języka.

I RATA
1000 PLN płatna przy zapisie

II RATA
płatna na 35 dni przed wyjazdem

Uwaga:
• Przy wpłacie II raty należy złożyć paszport do wizowania ważny co najmniej pół roku po zakończeniu wycieczki, wypełniony wniosek wizowy (1 egz.), 1 zdjęcie (kolorowe, en face) oraz opłatę za wizę 220 PLN i za pośrednictwo wizowe 50 PLN.
• Na bilety wstępu i napiwki dla przewodników, kierowców, bagażowych itd. należy zabrać ze sobą 225 USD do przekazania pilotowi po przylocie do Pekinu.